چه عزیز مردمانی هستیم که همواره به قدمت فرهنگ غنی خویش می‌بالیم و نیاکانمان را به سبب نیک اندیشی ، محبت و غم خواری‌هایشان می‌ستاییم چرا که پیوسته غم غبار نشسته بر چهره مردم را غم خویش می‌انگاشتند و گرمای شعله های برجان افتاده دیگران را افروزه‌ای بر جان خویش می‌پنداشتند و به مثابه عضوی از خانواده ، محبتشان را نثار می‌کردند. مالکان ، مستاجران ، مدیران و بهره برداران عزیز و گرانقدر ، هم اکنون که شرایط جامعه با مشکلات و التهاب بسیاری همراه گردیده و همگان با محدودیت و فشارهای اقتصادی مواجه شده‌ایم ، جای آن دارد که توجه و محبتمان را از یکدیگر دریغ نکرده و به تناسب توانایی ، حواسمان را به دوستان خسته و مانده در راه معطوف و در رفع موانع آنها بکوشیم تا هم میراث دار لایقی برای فرهنگ بجامانده از نیاکانمان باشیم و هم مقام انسانیت را به نیکی پاس بداریم و ارج گذاریم و مطمئن باشیم که با چنین نگاهی مهرآمیز ، دست‌هایمان در دستان خداست و همواره از خوان نعمت های بی‌شمارش ، بهره‌مند خواهیم شد.
